کد مطلب:36466 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:396
انی اكره ان تكونوا سبابین شتامین، تشتمون و تبروون، ولكن لو وصفتم مسایو اعمالهم، فقلتم: من سیرتهم كذا و كذا، و من عملهم كذا و كذا كان اصوب فی القول و ابلغ فی العذر،... «بر شما نمی پسندم كه دشنام ده و ناسزا گو باشید، فحش بدهید و نفرین كنید. اما هرگاه از كارهای زشت آنان یاد كنید و بگوئید: رفتارشان چنین است و كردارشان چنان، درست تر و پذیرفتنی تر است. و شایسته تر آن است كه به جای لعن گویی و بیزاری جویی از ایشان، بگوئید: خداوندا خونهای ما و آنان را از هدر رفتن حفظ كن، میان ما و آنان آشتی برقرار كن، آنان را از ضلالت به هدایت رهنمون شو تا حق را از باطل بازشناسند، از گمراهی روی برگردانند و با رهروان آن دشمنی بگیرند.»[1]. [صفحه 115] و به سربازانش می آموخت كه هر گاه ترس از دشمن بر آنان غلبه كرد، بگویند: «پروردگارا به تو پناه می برم از آنكه در سلطنت تو حقم پایمال گردد. به تو پناه می برم از آنكه در هدایت تو گمراه شوم. به تو پناه می برم از آنكه در بی نیازی تو بی چیز باشم. به تو پناه می برم از آنكه در اقتدار تو تباه گردم. به تو پناه می برم از آنكه مغلوب شوم، و حال آنكه فرمان فرمان تو و فرجام كار به سوی تو است.»[2] و هنگامیكه كار بر سربازان امام دشوار می شد، آنان را به خداوند پیوند می داد تا مایوس نشوند، و می گفت: «خداوندا به تو پناه می برم از آنكه به ناخرسندی تو خشنود باشم یا از خشنودی تو ناخرسند گردم، به قضای تو پشت كنم، یا از قول تو دوری جویم، یا با دشمنان تو همدل گردم، یا با نظر كردگان تو دشمنی ورزم. خدایا برای كردار یا گفتاری كه مرا به قلمرو خرسندی تو نزدیك و از ناخشنودی تو دور كند شكیبا ساز و نیروی تحمل عنایت فرما، ای رحیم ترین بخشندگان. پروردگارا از تو زبانی ثناگو، قلبی سپاسگزار، یقینی راستین، ایمانی استوار و پیكری فروتن مسئلت دارم. به دلم نوری بخش كه به تو عشق ورزم و از تو بهراسم. [صفحه 116] خدایا اگر مرا غرقه ی رحمت خود كنی، خوشگمانی مرا افزوده ای، و اگر عذابم دهی عقاب ظلم و جور و درازدستی ام بر خویشتن است، چون تو دادستانی مرا عذری نیست و مكافاتی به حساب نه... بار الها اگر اجلم در رسید و روزگارم به سر آمد و دیدار توام مقدر شد، در بهشتم منزلی ببخش كه گذشتگان و آیندگان بر آن چنان غبطه خورند كه هیچ حسرتی از آن بالاتر و هیچ عنایتی از آن افزون تر و هیچ مقامی والاتر از آن نباشد. خداوندا مرا با عزت در جامه ی فروتنی ایمان بپوشان، از آن پیش تر كه در آتش دوزخ به ذلت درافكنی... پروردگارا تو را به بهترین نیایش ها ثنا می گویم كه بلای تو گواراترین بلاست. خداوندا مرا از یاری و تائید و توفیق و رحمت خود برخوردار كن و به من شوق دیدار و لطف همیاری خود عطا فرما تا شهد آن در قلبم جای گیرد. و مرا به پیشبرد كارهایم رهنمون باش و تو بر پایگاه من و موضع یارانم ناظری و چیزی از تو پنهان نیست. خدایا از تو همان نصرتی را می طلبم كه به پیامبرت عنایت فرمودی. و بدان، میان حق و باطل جدائی افكندی تا دین خود استوار نمودی و آئین خویش مسلط ساختی ای برترین كه در هر مقام جا داری.»[3] و بدین سان مولا علی (ع) در جهاد به كمك دعا و نیایش به لشكریان خویش روحیه ی شهادت می دمید. [صفحه 117]
هنگامی كه برخی از یاران امام علی (ع) به دشنام پیروان معاویه آغاز كردند، حضرت به آنان چنین پیغام فرستاد:
صفحه 115، 116، 117.